Getty Beel, onderneemster, by Getty Waregem.

Mijn verhaal

Mijn mama: zelfstandige, harde werkster, sterk, liefdevolle echtgenote en zorgende moeder van 3 kinderen. Dat was ze.

Op haar 51 jaar stopte ze met werken. Dat was vroeg. Ze zag dit niet onmiddellijk zitten. Maar door de gezondheidsproblemen van haar man stemde ze er mee in de zaak te verkopen en te genieten. Want werken had ze al genoeg gedaan. Maar dat was het niet. Ze wilde nooit weg, geen vakantie, liever thuis. Ze zocht geen sociaal contact. Maar kwam je er op bezoek, dan was je meer dan welgekomen. Mijn mama was een luisterend oor voor iedereen.

Wel had ze een groot geheim: ze was niet gelukkig, depressief. Alles werd haar wat teveel. Maar ze kon er niet over praten. Ze deed haar tegenover iedereen veel sterker voor dan ze eigenlijk was. Ze kon haar problemen en gevoelens heel goed wegsteken. Meer nog, mijn mama had een eigen opvatting: de kinderen moeten niet voor de ouders zorgen maar andersom.

Tot het noodlot toesloeg: ze kon plots niet meer eten. “Maar alles is ok”, hoor ik haar nog zeggen. Na het met de kinderen onder elkaar te bespreken heb ik toen mijn stoute schoenen aangetrokken en de dokter gebeld.

De dag erna viel het verdict: borstkanker. Een groot uitwendig gezwel waar ze zeker al een jaar iedere dag moest op kijken. Maar mijn mama vertikte het al die tijd om naar de dokter te gaan. Uit angst. Maar ook omdat het haar eigenlijk wel goed uitkwam. Want ze wou toch niet meer leven. Ze hoopte dat ze ooit zou sterven in haar slaap. Dit hoorden wij allemaal in een gesprek bij de oncologe… verschrikkelijk! Waarom vroegen wij ons af. Ze was 75 jaar, had 3 kinderen, een man die goed voor haar zorgde en 6 kleinkinderen die dol op haar waren. Maar nee, ze wou niet meer. Het was genoeg geweest voor haar.

Twee weken nadat ik belde naar de dokter is ze gestorven in het ziekenhuis. De dag dat iedereen haar geheim wist, kon ze het loslaten. Het masker viel af en de ziekte overwon. Maar eigenlijk is ze ziek geworden door depressie. Een zieke geest maakt je fysieke lichaam ook ziek. Laat dit een oproep zijn voor iedereen. Trek aan de alarmbel als het niet gaat! Stop je gevoelens niet weg. Depressie is geen taboe. Vraag om hulp en wees open tegen je dichte familie.

Mijn mama kon wel degelijk geholpen worden mocht ze het een jaar eerder gezegd hebben. Daarom de steun voor vzw Ups en Downs. Laat het sterven van mijn moeder niet zomaar aan je voorbij gaan. Er zijn veel mensen in deze situatie. De vzw Ups en downs helpt de mensen met een bipolaire stoornis en depressie. Mijn respect voor Ups en Downs is groot. Ik hoop dat jullie samen met mij deze mensen met een groot warm hart willen steunen. Zo kan ik misschien toch nog iets doen voor mijn mama.

Knuffel en veel liefs,
Getty